Norsk, svensk og dansk er tre nordiske språk. Sama utgjer dei det skandinavisk.
Vi kan skilje mellom vestnordiske og østnordiske språk. Norsk er vestnordisk, mens svensk og dansk er østnordiske. Denne oppdelinga har mykje å seie når det gjeld trekk ved språkutviklinga på 500-700-tallet.
Når vi ser på dei tre språka i dag, ser vi at dei har mykje meir til felles no. Saman utgjer dei skandinavisk.
Av dei tre språka er det berre det noske som har delt substantiva inn i tre kjønn. Han-, ho- og inkjekjønn. I svensk og dansk har dei felles- og inkjekjønn. I nokre svenske dialektar finns tre kjønn.
Det er også berre det norsk som har meir enn eit skriftspråk - nynorsk og bokmål.
Å er ein bokstav som alle dei skandinaviske språka har. Svenskane har bytta ut Æ med Ä og Ø med Ö. Ellers er alle tre alfabeta heilt like.
Monoftingar er noko vi finn i svensk og dansk. Monoftongar er ein samadragning eller ein forenkling av vokal. Eit eksempel er at stein blir sten. Dette finn vi ikkje i norsk.
I alle tre språka finn vi import ord. Vi som snakkar norsk og dei som snakkar svensk meiner at det er meir importord i dansk. Det er det ikkje. Dei held berre bedre på den utenlandske utala av orda. For eksempel brukar dei engelsk W når dei utalar ord med W i. Walkman, weekend osv. Det skriv også tough slik som i engelsk. I norsk skriv vi tøff.
Kasus finn vi kun i svensk. Der bøyes substantiv og adsjektiv i nominativ og genitiv. Kasus har så å seie forsvunne heilt i norsk og dansk.
Ordstillinga er den same i alle dei skandinaviske språka. Subjekt-verb-objekt. Han ser fjernsyn.
Det er altså svensk og dansk som har mest til felles, sjølv om dei alle har veldig mykje til felles. Norsk og dansk har også mykje tilfelles, ettersom bokmål, som er det vanligste norske skriftspråket, er fornorska dansk.
Ei god oppsummering, Anne Marthe. Ein god del av særtrekka i svensk og dansk, finn vi att i norske dialektar. Blant anna monofongering - stein-sten. Spesielt i Hedmark og Østfold (som ligg nær svenskegrensa) er dette vanleg. Mi dialekt har også monoftongering, men me seier stæn for stein, og hæm for heim. Ei blir altså til æ i mange ord.
SvarSlettKasus (ulik ending ut frå kva funksjon ordet har i teksten) finn me også att i nokre norske dialektar, spesielt slike som er styrt av preposisjonen. T.d. dativ i mi dialekt: Han he skreve på veggjin, men han e bakom veggja. Desse formene er dessverre på veg å forsvinne.
Kor me hentar importord frå går i bølgjedalar. Ei stund var det latin og gresk, ei stund frank og no er det engelsk (men også utanomeuropeiske språk). Det har mykje med kva land og språk som dominerar dei andre områda i samfunnet.